مفاهیم بنیادی NT

حوزه ها: گروه بندی دستگاه ها

مفهوم حوزه همان مرکز عملیات Windows NT می باشد. حوزه ی گروهی از یک یا چند دستگاه Windows NT  می باشد که بانک اطلاعاتی مورد تأییدی را به اشتراک می گذارد. مزیتش برای کاربران آن است که کاربران بیشتر می توانند برای دسترسی به منابع و سرویس ها در دستگاه های مختلف حوزه وارد گردند و مجبور نمی باشند جداگانه وارد هر سرویس شوند.

برای داشتن حوزه حداقل یک نوع خاص سرویس دهنده که کنترل حوزه نامیده می شود، باید وجود داشته باشد. حوزه در تنظیم واقعی، معمولاً بیش از یک کنترلر حوزه دارد. کنترل های حوزه اهداف زیادی را انجام می دهند. اهمیت آن بیشتر برای تأیید کاربرانی است  که وارد حوزه می گردند. مهم ترین سرویس گیرنده و اولین حوزه ای که در هنگام برقراری حوزه نصب می نمایید، کنترلر اولیه ی حوزه (PDC) می باشد و کپی اصل بانک اطلاعاتی مورد تأیید حوزه را حفظ و تجدید ویرایش می نماید، که گاهی اوقات به صورت بانک اطلاعاتی SAM شناخته می شود و دارای اطلاعاتی در مورد شماره اشتراک های کاربر، مثل ID User و هش های رمز عبور می باشد. گر کنترل کننده های حوزه که کنترل کننده های حوزه کپی پشتیبان (BDCs) می باشند، نیز حاوی کپی از این بانک های اطلاعاتی اند، اما PDC کنترل کننده ی حوزه ای است که هر تغییرات را بر حسب شبکه نسبت به BDS های تجدید و توزیع می نماید. اگر PDC دچار دستکاری یا اختلال گردد، مدیر سیستم می تواند به طور موقت BDC دیگری را فعال سازد تا فعالیت PDC تا زمانی حفظ گردد که PDC از نو آغاز نماید. سرویس دهندگان دیگری سرویس دهندگان اعضا نامیده می شوند و حاوی منابعی چون فایل ها، دایرکتوری ها و پرینتر هایی می باشند که کاربران می خواهند به آن دسترسی پیدا کنند.

فاکتور تعیین کننده ی شدت ایمنی شدید این است که سیستم به عنوان بخشی از حوزه پیکربندی شده است یا خیر. حوزه ها مکانیسم متداولی را برای تنظیم بسیاری از متغیر های بحرانی فراهم می نمایند، مثل حداقل طول رمز عبور، پایان رمز عبور و سیاست هایی کاری کاربر را در طول کل گروه سیستم ها محدود می کنند. گروه کار (Work Group)،شکل دیگری از سرویس دهندگان سازمانی در حوزه ها می باشند که چنین مکانیسم متداولی را فراهم نمی نمایند. گروه های کار انواع خاصی از مکانیسم های کنترل بحرانی مثل کنترل با حق امتیاز بالا را پشتیبانی  نمی نمایند.

اشنراک (Share) ها: دسترسی به منابع از طریق شبکه

از دید کاربر، اشتراک یکی از کارهای عمده ی Windows NT می باشد. اشتراک، ارتباط (معمولاً از راه دور) با دستگاه خاصی از شبکه مثل درایو سخت (Hard Drive) می باشد. اشتراک هایی که در سیستم های فایلی شبکه در Unix نصب می گردند، بسیار مشابه هم می باشند. هر چند پروتکل ها و مکانیسم ها در آن تفاوت زیادی دارند. کاربران می توانند به یک اشتراک با راه اندازی Windows Explorer  متصل گردند، بعد آیکنی را با برچسب درایو مناسب بیابند و روی آن دوبار کلیک کنند. بعد می توانند از این دستور برای ورود استفاده نمایند:

وقتی به اشتراکی متصل می شوید،کاربران می توانند به اشکالی (چون: فایل ها، دایرکتوری ها و ...) دسترسی پیدا نمایند، البته بسته به مجوز های خاصی که در این اشکال به کار می روند. اشتراک ها از نقطه نظر کاربر خوب می باشند برای این که راندمان مناسب و منطقی برای رسیدن به اشیا از طریق شبکه را فراهم می نمایند.

سرویس های بسته ای و برنامه های تعمیراتی یدکی

همان طور که آسیب پذیری ها به طور مداوم کشف می گردند، هر شرکت کامپیوتری سازنده ی کامپیوتر برنامه های جانبی تعمیراتی را برای هر محصول سیستم عامل به بازار عرضه می نماید. مایکروسافت نیز از این قاعده مستثنا نیست.

برنامه های جانبی تعمیری برنامه های Windows NT به دو شکل به این سیستم عامل اضافه شده اند که سرویس های (SPs) و تعمیرات بسته بندی شده می باشند. برای مثال، کسی نمی تواند انتخاب نماید که از یک ویژگی یا تمام ویژگی های sp داده شده استفاده نماید. سرویس های (sp) با استفاده از دستور upgrade نصب می شوند. sp ها اختلاف زیادی با ایمنی سیستم های windows NT دارند. مثال خوبی از آن حملاتی به شکل IP است، که اگر کسی SP6a را نصب کرده باشد، این شکل از حمله بسیار مشکل تر می شود.

بر خلاف sp ها، برنامه های تعمیراتی برای مشکل خاصی مثل جریان برنامه نویسی طراحی شده اند که به هکر اجازه می دهند تا به سیستم ها از راه دور آسیب برسانند. برنامه های تعمیراتی یدکی به sp ها ملحق می گردند. معمولاً پس از این که مقدار منطقی از زمان گذشت و سرویس های قدیمی sp کهنه گردید (مثلاً شش ماه در سال)، برنامه های تعمیراتی در sp جدید وارد می گردند.